Tekst
Een ogenschijnlijk ‘gewoon’ gebed, zoals het begint.
Met een vertrouwde aanroeping.
Maar dan. Opeens komt het beeld boven van iemand die – in onze wegwerpcultuur – namens ons allen het straatvuil opraapt.
Het woord ‘oprapen’ wordt niet gauw gebruikt in gebedstaal. Het doet sterk denken aan het gedicht ‘Deïsme’ van Gerrit Achterberg, waarin hij Christus aanduidt als ‘koopman in oud roest’ (zie Liedboek blz. 967).
God raapt op wat wij laten vallen, waar wij niet meer naar omzien: oud vuil.
God raapt op wie wij hebben weggegooid, als overbodig, niet interessant, lastig, te veel, onwelkom. En ook nog ‘over het hoofd gezien’. Wij zien niet wat God ziet.
Zouden we Gods ogen mogen lenen? Daar bidt het gebed om.
Dan leren we kijken met Gods ogen. Die zien scherp, van boven naar beneden, vanuit de hemel in de diepte van ons bestaan. Een geliefde gedachte ook van Luther.
En ze kijken met ogen vol barmhartigheid, met ‘aandacht’.
Wanneer we dan naar anderen hebben omgezien, met nieuwe ogen, mogen we vragen om aandacht voor onszelf: wanneer wij onszelf ervaren ‘als vergeefs’. Dat is bijna net zo erg als datgene wat iedereen heeft weggegooid (wij dus ook), en over het hoofd gezien.
Zie naar ons om, bidt het gebed, zoals wij hebben geleerd om te zien naar wat aan onze aandacht is ontsnapt. Elke dag.
Vanwege het gebruik van het woord ‘vandaag’ leent het gebed zich ook goed als morgengebed.
Het geheel ademt een nuchtere, sobere verwoording, maar schept tegelijk een ruime, alomvattende, omarmende blik. Dat komt ook tot uiting in het slot: ‘En vooral: … allen …’
Mooi is de toenemende goddelijke barmhartigheid : van ‘oprapen’ en ‘in de handen nemen’ naar ‘omarmen’.
Zie van dezelfde auteur ook de tekst op bladzijde 920 van het Liedboek. Het begint met dezelfde aanroeping, die overigens niet van de auteur is. Oorspronkelijk was de aanhef: ‘Here God’.
Dit gebed van Jan T. Bakker (1924-2012) is afkomstig uit zijn boek ‘Gezongen evangelie’ en geschreven bij Psalm 118,22-23.
Auteur: Nico Vlaming