Zegenbede over de stilte | |||
A blessing of silence | |||
| Iona als bron van liederen | |||
Tekst
De tweede regel van dit gebed geeft het eigenlijke karakter aan: het is een dankgebed, geen zegenbede. Misschien is al het bidden in wezen danken.
Dit dankgebed concentreert zich op één zaak: ‘de zegen van de stilte’. Niet zomaar de stilte, maar de ‘zegen’ van de stilte. Een kostbaar geschenk, en schaars tegenwoordig. De stilte kan jou zegenen.
Het gebed is afkomstig uit de kloostergemeenschap op het eiland Iona, een door de Keltische spiritualiteit geïnspireerde traditie, met grote aandacht voor de natuur. Men weet daar dus wel raad met stilte.
De aanroeping is opmerkelijk: ‘God, luisterende God’. Een werkwoordsvorm.
Het stelt meteen gerust. God luistert. Hij is daar actief mee bezig.
De stilte wordt nader toegelicht, eerst in twee natuurverschijnselen: de opkomende zon en de mist, ‘de mist over de heuvels’.
Niet voor de opkomende zon wordt gedankt, maar voor ‘de stilte van de zon die opkomt.’
Hij komt niet met lawaai. Dat is een zegen. Net zoals de mist, die hangt. In stilte.
Middenin, tussen aanroeping en ‘Amen’, staat de regel: ‘De stilte van het luisteren.’ Daar word je helemaal stil van.
Je denkt erover na, stelt je ervoor open. Het is verassend.
In twee voorbeelden word je meegenomen naar die stilte van het luisteren: ‘... aan het eind van het verhaal’ en ‘tussen de tonen in de muziek.’
Ten slotte wordt de aandacht van het natuurlijke domein via het culturele domein naar het humane domein geleid: ‘tussen vrienden’. Niets om, uiteindelijk, meer dankbaar voor te zijn dan voor ‘de stilte tussen vrienden.’
De stilte hult zich in een veelkleurig gewaad. En zegent ons.
Om niets wordt gebeden. Enkel gedankt. De stille dankbaarheid hangt over dit gebed.
Jan Sutch Pickard is een Schotse schrijfster, verhalenverteller, dichteres. De vertaling is van de hand van Roel Bosch.
Voor meer achtergrond over de teksten uit Iona, zie het overzichtsartikel ‘Iona als bron van liederen’.
Auteur: Nico Vlaming