Tekst
Een verschrikkelijk gebeuren is de dood van een kind.
Dan kunnen bidden – het zal je gegeven worden.
Of niet. Dan kan het helpen dat iemand anders dat voor jou gedaan heeft.
In drie korte strofen wordt hier het wezenlijke onder woorden gebracht, op de grens van het onbestaande.
Het gebed begint klassiek, met een bekende aanroeping. Het overkwam mij dat ik schrok bij de vijfde regel. In mijn gedachten had ik al bijna vanzelfsprekend ‘uw zoon’ verwacht.
Maar nu: ‘onze zoon’. Sterk, zo te kunnen bidden.
En je kan hier natuurlijk ook lezen: ‘onze dochter’.
‘Gezien en gekend’, negen maanden verwacht. Geboren. Geleefd.
Maar, ‘heel even’.
Het verdriet van het loslaten wordt niet benoemd, wel het geloof dat de ouders hem, hun zoon, toevertrouwen, moeten toevertrouwen, machteloos als ze zijn.
‘Zien’ en ‘kennen’ zijn heel bijbelse woorden. Ze zijn vaak op God van toepassing. Hij ziet, Hij kent.
De ouders zien en kennen met de ogen van God.
Na twee strofen met sobere en glasheldere mededelingen volgt in de derde strofe het eigenlijk gebed, een verzoek: ‘Laat hem leven’.
Je zou, als schreeuw, vele uitroeptekens verwachten, maar er staat het eenvoudige, doch alleszeggende ‘laat hem leven’. En het staat op één regel, verbonden met ‘Heer’.
Dat zou al genoeg zijn. Het wordt nader toegelicht, dat leven: ‘in uw licht’. Nu het – denk je, weet je – bij ons zo duister is.
‘Geborgen in uw handen’ – een vertrouwde gedachte, een liturgische tekst. God laat niet los het werk van zijn handen, dat Hij begonnen is te maken, te scheppen. Woorden die bijna in elke kerkdienst aan het begin klinken (Psalm 138,8).
Een sereen gebed in donkere dagen. Intens prachtig en krachtig.
Auteur: Nico Vlaming